Rozdział 62

Jackie

-Skarbie wytrzymaj, już prawie jesteśmy !

Po 10 minut dojechaliśmy do szpitala. Jakaś pielęgniarka szybko mnie zabrała i siedząc na wózku dotarliśmy do sali, gdzie zrobili mi USG. Mina lekarki mnie bardzo przestraszyła, ale mimo wszystko nic nie powiedziała tylko pobiegła po starszego lekarza, który szybko się zjawił. Siwy mężczyzna równie szeroko wytrzeszczył oczy.
-C..co się stało ? - w moich oczach pojawiały się łzy, łzy bezradności i przestraszenia
-Dziecku gwałtownie spada ciśnienie, ale spokojnie, podamy leki i wszystko powinno się ustatkować... - wytłumaczył staruszek bardziej spokojnym głosem
-Dobrze - powiedziałam płacząc, trochę się bałam, co będzie z moim maleństwem
-Teraz zabierzemy panią na sale, gdzie podłączymy różne kroplówki... - uśmiechnęła się pielęgniarka
Tak jak i powiedzieli zabrali mnie na oddział. Pablo o dziwo był bardzo spokojny... Natomiast ja cały czas szlochałam... 
<1 godzinę później>
-Pani Jackie, niestety to  nic nie daje.
I tym słowami mój świat runął w gruzach...
-Ale spokojnie, najprawdopodobniej wykonamy cesarke, dziecko trafi od razu do inkubatora... No na prawdę proszę się nie martwić, to jest 7,5 miesiąc... - uspokajał mnie
-Operacja za godzinę ! - poinformował nas
-Pablo, a co jeśli...
-Nie kończ kochanie ! - powiedział 
Spojrzał mi głęboko w oczy. Zbliżył swoją twarz do mojej i złączył nasze usta w piękny, namiętny pocałunek, który od razu mnie uspokoił... 
-Wszystko będzie dobrze, zobaczysz ! - wtuliłam się w niego
<3 godziny później>
Przebudziłam się, dotknęłam mojego brzucha, dalej był wypukły. Mocno się zdziwiłam...
-Jackie, kochanie ... - powiedział całując mnie w czoło
-Co się stało co z dzieckiem ? - zapytałam przerażona
-Podali ci leki na senne i zrobili jeszcze jedne badania, kroplówki dopiero wtedy zadziałały. Z dzieckiem wszystko w porządku...
-Na całe szczęście ! - krzyknęłam lekko, byłam uradowana - A chłopiec czy dziewczynka ? Powiesz mi wreszcie ? - zapytałam robiąc minę zbitego psa 
-Ha... nie nabierzesz mnie na tą minę ! Dowiesz się po porodzie a ja idę szykować dla ciebie niespodziankę ! - Pablito pocałował mnie w brzuch i wyszedł z sali
Tak chciałam wiedzieć płeć, ale cóż...

Andres

Muszę jakoś zbliżyć się do Naty, ja się w niej zakochałem i nie wstydzę się do tego jej przyznać, ale jedynie boję się, że ona nic do mnie nie czuje... O wilku mowa idzie!

-Leon, zaraz wracam ! - powiedziałem mojemu przyjacielowi, po czym udałem się w stronę Natali

-Naty, em ...

-Ja chciałam ci podziękować, że stawiłeś się za mnie przy Ludmile...

-Nie ma za co a co powiesz, że w nagrodę wybierzesz się ze mną do Resto na koktajl ? - zaproponowałem

-Że dzisiaj po Studiu ? - spytała

Kiwnąłem głową, że tak.

-Dobrze, będę czekać przed szkołą - odparła uśmiechając się 

Zajęcia z Beto i Gregorio minęły w mgnieniu oka. Wyszedłem przed Studio i zastałem tam już Naty.

-Cześć! - przywitałem się

Idąc w stronę knajpki rozmawialiśmy o wycisku, jaki daje nam Gregorio na swoich lekcjach. 

-To co wam podać ? - zapytała kelnerka, gdy już zajęliśmy miejsca przy stoliku

-Ja poproszę koktajl z mango a ty co chcesz Naty ? - zapytałem

-M... to samo niech będzie ! - uśmiechnęła się

Popijaliśmy napoje i plotkowaliśmy, żartowaliśmy. Z nią czas tak nieubłaganie szybko mija.

-Odprowadzę cię ! - oznajmiłem jej

-Dziękuje !

-Czemu jesteś taka smutna ? - zdziwiłem się

 -Bo ja się boję, Ludmiła jest zdolna do wszystkiego a na dodatek wczoraj wysłała mi SMS-a, że pożałuję tego ! - opowiadając mi wszystko rozpłakała się

-Nie płacz, ona nie jest warta twoich łez ! - pocieszałem ją  

-Ty nie zrozumiesz nigdy tego ! - krzyczała po mnie

Nie wytrzymałem, ująłem jej podbródek i pocałowałem, delikatnie, ale namiętnie. Naty oddawała pocałunki, równie delikatnie. Pocałunki trwały bardzo długo... ♥ (hihi koffam tą parkę ! A jak ją nazwać ?)

-Andres my nie powinniśmy chyba... - zwątpiła

Zbliżyłem się do niej i znów delikatnie pocałowałem. Ten pocałunek był inny, jeszcze bardzie delikatny...

-A może jednak i powinniśmy - uśmiechnęła się

-Kocham cię, codziennie rano budziłem się w złym humorze, który od rau mi się poprawiał gdy cię codziennie widziałem ...

-Ja ciebie też ! 

Trzymając się za ręce odprowadziłem ją do domu.

 German

Lekarze powiedzieli, że Viola wyjdzie ze szpitala za 2 tygodnie, eh dopiero ...

-Tato, Angie, idźcie już. Macie jeszcze dużo spraw na głowie związanych z Tiną! - odezwała się

-Ale... - zaczęła moja partnerka

-Nie ma żadnego ale ... - uśmiechnęła się, pokazując palcem drzwi

Pocałowałem córkę w czoło i wyszliśmy.

-To co robimy ? - zapytałem Angie

-Może by tak ... centrum handlowe ? - zaproponowała

-To zdecydowanie dobry pomysł - stwierdziłem

Angie

30 minut później dotarliśmy do celu. Pociągnęłam Germana za rękę i weszliśmy do sklepu z dziecięcymi przedmiotami. Było tam mnóstwo zabawek, ciuchów i gadżetów. Germanowi spodobał się różowo-szary wózek. Miał możliwość rozkładania w wózek spacerowy, co ułatwiało życie. Mi też się spodobał. Oczywiście od razu go kupiliśmy. Jeszcze do tego wzięliśmy nosidełko, w takich samych barwach jak wózek, parę śpioszków, kaftaników itp. Całą wyprawkę dla niemowlęcia mieliśmy gotową, poszcząc od ubranek a kończąc na różnych zasypkach i butelkach.

W sklepie spędziliśmy połowę dnia i wróciliśmy na kolacje. Byłam strasznie głodna. Po przekroczeniu progu domu ujrzałam zmartwioną Olgę, która rzuciła mi się na szyje. 

-Nic wam nie jest ! - myślałam, że mnie udusi - Martwiłam się o was ! - wrzasnęłam mi do ucha, myślałam, że ogłuchnę

-Olgo byliśmy tylko w sklepach i kupiliśmy niezbędne rzeczy dla dziecka... - wytłumaczył jej mój mąż

-Ta... kupiliśmy a pokój dalej nie gotowy ! - wspomniałam 

-Nie prawda ! - powiedziała Olga i German w jednej chwili

-Jak to ?! - zdziwiłam się

Poszłam za Germanem i to co tam ujrzałam było niesamowite. Piękne różowe ściany, złożone meble i ustawione dokładnie tak jak chciałam... Rozmarzyłam się. Wróciłam do rzeczywistości i rzuciłam się na szyje mężowi. Na co ten bardzo namiętnie mnie pocałował.

-To ja pójdę nakryć do stołu ! - odezwała się gosposia schodząc po schodach

Violetta

Jest już późno, ale nie mogę zasnąć co sekundkę ronię jedną, słoną łzę, która spływa z mojego policzka na pościel. To co się stało ... Nie mogę skomentować tego, to tak boli... Zamknęłam na chwilę oczy, ale otworzyłam je i byłam zdumiona widokiem, bowiem ujrzałam ....

________________________________________________________________

Co ujrzała !?

Komentujcie !

/ Oliwia :***