Rozdział 59

German

Czekaliśmy na lekarza, aż w końcu do nas przyszedł...

-I co mogę być dawcą ?

-Badania wykazały, że tak, może pan być ...
Ucieszyłem się jak głupi, doszło do tego, że podniosłem Angie i obróciłem w powietrzu. Po niej, po Oldze i Ramallo też można było odczuć szczęście.
-Widzę, że pan się cieszy ! - zachichotał lekarz
-Tak ... - odparłem - A kiedy odbędzie się przeszczep ?
-Przeszczep będzie trochę ryzykowny, ze względu na różne złamania pacjentki, ale nie mamy wyboru w innym wypadku pani Castillo umrze w przeciągu 2 dni ... - wytłumaczył lekarz - a odbędzie się za 1 godzinę, dlatego zapraszam za mną - rzekł i odszedł a ja wykonałem jego polecenie
-Przywieziecie mi piżamę itp. - oznajmiłem

Angie

Pojechałam z Ramallo do domu, Olgo została w szpitalu. Jestem szczęśliwa, że Viola dostanie nerkę od Germana ...

-Panienko Angie, będę czekał na panią tutaj ! - krzyknął mi będąc w salonie

Pobiegłam szybko do naszej sypialni, skąd zabrałam walizkę, do której spakowałam podstawowe ubrani i kosmetyki. Pociągnęłam walizkę, za sobą a ze schodów zniósł ją Ramallo.

W 30 minut z powrotem znaleźliśmy się na szpitalnym korytarzu, gdzie od Olgi dowiedzieliśmy się, że operacja się rozpoczęła 5 minut temu ...

Maxi

Idę dzisiaj po Studiu na randkę z Camilą, obmyśliłem już gdzie ją zabrać. Nigdy by się nie spodziewała takiego miejsca na randkę ...

-Ej ty ! Tańcz a nie marz ... ! Eh kogo ja muszę nauczać ... ! - szlochał Gregorio

-Ja, to... do mnie było ? - spytałem nieco się jąkając

-Tttttak a do kogo !?

-No, no nie wiem ...

-Dobrze, skończmy już tą żenującą rozmowę! I raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem i powtarzamy ...

Gregorio męczył nas tak przez 2 godziny... Po czym szybko zmyłem się do domu przygotować jeszcze kosz z jedzeniem i piciem. 

Camila

Czekałam na Maxiego 20 minut, bo przyszłam nieco wcześniej, ale wreszcie się zjawił. Kazał czekać mi w parku, może piknik ... ?

-Cześć Maxi - przywitałam się tuląc go - To gdzie idziemy ?

-To niespodzianka ! 

Szliśmy 10 minut, aż w końcu dotarliśmy do rozległego jeziora a na nim kajak ?!

-Będziemy płynąć rowerkiem wodnym! - poinformował mnie Maxi

-Nie spodziewałam się ! - westchnęłam wsiadając do ruchomego transportu

Pedałowaliśmy trochę, aż w końcu znaleźliśmy się na środku akwenu. Maxi zaprowadził mnie ostrożnie na tył, gdzie rozłożył nasz kosz piknikowy i zajęliśmy się spożywaniem sałatki owocowej. Przypadkiem sięgając po sok, popchnęłam Maxiego po czym zanurzył się w wodzie. Na całe szczęście mieliśmy pozakładane kamizelki ratunkowe. Jako, że mój chłopak nie wynurzał się długo, postanowiłam wskoczyć. Rozejrzałam się pod wodą otwierając na chwilę oczy, jednak nic nie zauważyłam, było za dużo roślinności. Nim się obejrzałam Maxi podpłynął do mnie od tyło.

-Po co wskoczyłaś ?

-Aaa... ! - wydarłam się - A to tylko ty !

-No ja... A co ?

-Nic, nic. Po prostu myślałam, że się gdzieś utopiłeś ! 

-Wiesz mogę się utopić... - powiedział ściągając kamizelkę i zanurzając się pod wodą

-Ogłupiałeś ! - wydarłam się, po czym uczyniłam to samo, jednak jego nigdzie nie było

-Tu jestem ! - wyłonił się 

-Debilu nie chcę cię znać, jak możesz mi tak robić ! Ty sobie nie wyobrażasz jak ja się o ciebie martwię! 

Moje zdenerwowanie przerwał całując mnie, delikatnie. Nie odwzajemniłam pocałunku, tylko delikatnie utrzymywałam się na fali. Pocałunek zakończył, mimo, że go nie odwzajemniłam, nie chciałam jego zakończenia. 

-Coś nie tak ? - zapytał

-Nie, ja po prostu nie spodziewałam się - wytłumaczyłam się - Chodźmy do naszego rowerku, który znajduje się ... Tak właściwie, gdzie on jest ?

-Chyba tam ! - wskazał palem, po czym podpłynęliśmy

W gromadziliśmy się, zastaliśmy taki sam koszyk piknikowy, więc stwierdziliśmy, że to jest ten sam, którym przypłynęliśmy. Jednak okazało się inaczej, gdy jakiś mężczyzna wypłyną na powierzchnię :

-Ej wy tam, wyjazd z mojego rowerka wodnego ! Ej tak do was mówię ! 

Nie wiedzieliśmy o co chodzi temu facetowi, zajrzeliśmy do kosza a tam były robaki i mała, składana wędka... Wystraszeni skoczyliśmy do jeziora i w końcu dotarliśmy do naszego rowerka....

Angie

 Czekamy i czekamy na lekarza. Czas operacji dłuży się i dłuży ... Jak tak dalej pójdzie to zastanie mnie tu starość ! - rozmyślałam stresując się 

-Olgo, nie martw się, przeszczep na pewno się uda i za parę miesięcy będziemy szczęśliwi, Viola wyjdzie ze szpitala z Germanem, ja urodzę ... ! - westchnęłam pocieszając zapłakaną gosposię

-Ale ja się o nich tak boję... I jeszcze pani, Angie, pani nie powinna się tak stresować, powinna pani być teraz z panem Germanem i Violą w domu ! Powinnyście korzystać z życia, z pańskiego błogosławionego stanu, robić zdjęcia na pamiątkę, podróżować a przede wszystkim ODPOCZYWAĆ, a nie siedzieć na szpitalnym korytarzu i oczekiwać wynik operacji ! - płakała

Na jej słowa zakręciła mi się łezka w oku, miałam ją już wypuścić na powierzchnię, ale udało mi się powstrzymać, gdy ujrzałam wybiegającą z bloku operacyjnego pielęgniarkę... Po chwili wróciła z jeszcze jednym lekarzem. Wystraszyłam się. Miałam zamiar o coś ją zapytać, ale znikła w głębi pomieszczenia. 

Czekaliśmy jeszcze 4 godziny, aż wyszedł lekarz, po jego minie nic nie dało się poznać, była nijaka.

-I co z pacjentami ? - zapytałam 

-.....

____________________________________________________________

Czy oboje przeżyli ? Czy może umarł German lub Violetta ?

Przekonacie się w nextcie ...

KOMENTUJCIE !

/Oliwia :***